*For the international readers, please use the translatie button in the right side bar to translate to your preferred language
Dit is een post die ik niet met geheel droge ogen kan schrijven. Het is een zeer persoonlijk inkijk in het leven van mij en mijn familie. Niet altijd gaat het leven over rozen, maar ook dat mag worden gedeeld. Wat hieronder wordt verteld betreft niet mij, maar een dierbaar familielid.
--- In 1989 ben je in verwachting van je eerste kindje. Het kindje wat je papa en mama laat worden. Alles verloopt zoals een zwangerschap behoort te gaan. Met liefde wordt de kinderkamer ingericht, bedje opgemaakt, kleertjes gewassen. Alles in orde maken voor het o zo gewenste kindje. Nog maar een paar weekjes tot de uitgerekende datum en de spanning en nieuwsgierigheid nemen toe. Het is tenslotte je eerste, wat kun je verwachten en bovenal wordt het een jongen of een meisje?
Echter gaat het opeens niet goed en blijkt dat het kindje in je buik is overleden en levenloos ter wereld zal komen.
Wat een verdriet. Verdriet dat niet te beschrijven valt. Iedereen is er van ontdaan.----
Toen was er niet de mogelijkheid om een levenloos geboren kindje bij te laten schrijven. Voor de wet bestond je niet... Dit maakte het verdriet nog groter.
Nu in 2019 is er gelukkig de mogelijkheid dat dit wel kan. Zelfs voor jou, 30 jaar na je geboorte, mag jij bijgeschreven worden. Ook al is het 'zolang' geleden, het voelt als de dag van gisteren.
Je wilt het niet ongemerkt voorbij laten gaan. Maar wat ga je geven? Je wilt graag iets geven wat er toe doet en blijvend is. Dit is het geworden:
Ik kan vertellen dat de ouders het een mooi plaatsje gaan geven. Uiteraard heb ik met hun toestemming dit op mijn blog geplaatst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten